هزار یاد لبان دهان چون شکرت

موافق دلم آمد زپای تا به سرت

همی رود دل خلقی چو سایه بر اثرت

که پرورید به مهر آفتاب یا قمرت

چو ره نمی دهدم بخت بی وفا به برت

که می رویم و نباشد ز حال ما خبرت

اگر به جانب ما ملتفت بود نظرت

اگر به خواب ببینم زمانکی دگرت

به غربت ار بنمیرم بر آستان درت

برو ببین که چه آید به روی از این سفرت