ای مرا در آتش هجران سراپا سوخته

بیش از این پروای کار خود ندارم چون کنم

بر جمال شمع رویت در شبستان فراق

شد دلم مایل به روی آتش گلرنگ تو

در مقام صبر و کوره ی امتحان وقت حساب

چند سوزد برق عالم سوز عشقت جان من

هر چه شرح آتش سودای عشقت می دهم

در قلم گیرد چو آتش دوده ی سودای من

روز و شب در موکب عشق تو بر سر می¬برم

هر که بیند دفتر سودای من گوید عجب

درس مالیخولیا می گیرم از سر چون شده ست

برق آهم چون به بالا بگذرد گر بنگری

درد عشق و جور یار و داغ هجر و سوز دل

هم چو مجنون با خیال روی لیلی ساخته

برق را سوی سیاهی میل باشد زآن قبل