تا شود از پیش ماه پرده برانداخته

کیست که با ما قدم پیش نهد در سلوک

گردِ جهان در نگر تا به تولّای دوست

گر بنسازد رقیب ور بنوازد جبیب

راست بگویم منم در طلب نقدِ وقت

یک جهت و یک صفت گرچه نی ام مردوار

بس بود ار باشدم حّدِ طفیلِ سلوک

لشکرِ سودایِ دوست بُنگهِ من چول کرد

هست در امکانِ عقل از پیِ صید ای عجب

هم چو نزاری کند بنگهِ باطل خراب

هم تو حجابِ خودی بیش نزاری مباش

این همه تعویق چیست عذر منه ساقیا