ما می رویم و با تو نکرده وداعِ راه

نه رویِ آن که پشت کنم بر دیارِ دوست

از دیده ی دو در دُرری می کنم نثار

تا من کجا روم به که نالم ز دردِ دل

ناچار اگر به عزمِ سفر بسته ام کمر

گو میرِ لشکر از منِ بی دل کن اعتبار

با من زمانه جور و جفا کم نمی کند

سلطانِ عشق ملکِ وجودم فرو گرفت

از رویِ تا قیاس کنم هرچه چشمِ من

وز زلفِ عنبرینِ تو یاد آورم چو باز

دوشت به خواب دیدم و نادیده هیچ خواب

شوریده تر شده ست نزاری ز خوابِ دوش