ای چون قدت نخاسته در جوی بار سرو

سروِ پیاده در چمنِ باغ دیده اید

ناممکن است و ممتنع این خود که هم چو تو

بر سرو سیب نبود و شفتالوی و انار

هرگز نداشته ست زنخدانِ هم چو سیب

شیرین ترست بوسۀ تو از نباتِ مصر

هیچِ دگر مگیر که دیده ست در جهان

بگرفت هم چو لاله ز جان جامِ مُل به دست

دارد قبایِ سبز و ندارد برِ چو سیم

سرسبز و تازه روی بود در خزان از آن

گر دعویِ ثبات کند دارد این قدم

بر راستی قامت چالاک و چست ِ دوست