عمر من بگذشت و من نگذشتم از سودایِ تو

دامنت بگرفتمی افتادمی در پایِ تو

تا مگر بر خاکم افتد سایۀ بالای تو

زانک خونم می خورد هجرانِ دردافزایِ تو

گر فراق این است حاجت نیست استیلایِ تو

خود محال است این که بنشیند کسی بر جایِ تو

تا به فرصت عرضه دارد حالِ من بر رأیِ تو

خود نزاری چیست کم تر قطره از دریایِ تو