رفتی و یک نفس نرفت از نظرم خیالِ تو

جانِ به لب رسیده را در قدمِ صبا کشم

مهرِ تو بر که افکنم بوی تو از که بشنوم

یار به هیچ داستان نیست به اعتبارِ من

آیتِ صبحِ قدرتی پرتوِ نورِ عزّتی

عینِ صفا کجا بدی در دلِ مهربان من

گردن صد هزار دل قیدِ جمال کرده اند

جز به نسیمِ وصلِ تو نیست امیدِ زندگی

شیفتگی و بی خودی چون نکنم که عقلِ من

بس که به روزگارها قصّه تو نزاریا