بر باد فراق داده خزمن

بی جان چه کنم کجا برم تن

چیزی که کسی نیافت از من

نی من که چو موم گردد آهن

یکباره ز روی بر میفکن

من هم چو تو نیستم تو جان کن

نی هم جو توام به کام دشمن

از طوق وفا کشید گردن

بی روی تو نیست دیده روشن

مگذار چنینم آخر ای جَن