گواه است بر درد پنهان من

کنارم غدیری شود هر صباح

به جانت که مردم ز هجران تو

به بوی تو زنده ست مسکین تو

اگر بی خودی می کنم عفو کن

دلم بی پریشانیت جمع نیست

تو دانی که ایمان من کفر تست

اگر کفر ظلمت بود پس چراست

نشاید نزاری چنین مبتلا