باد صبا هر نفس تازه کند جان من

بس که به سر بر زدم دست به زاری نماند

فصل ریاحین و من حبس به زندان تن

رای سفر زد مرا عقل به دیوانگی

زود هلاکم کند درد جدایی که عشق

جامه درم تا به روز هر شب و هر بامداد

شعله زند بر اثیر آتش هجران دوست

عیش و نشاط و طرب جمله فراموش کرد

جمع نباشد دلم خواب نیابد سرم

آه نزاری بسوخت پرده ی ناموس و صبر