الغیاث از هم نشینان خیال آمیزی من

بی دل آرامی که هر دم بر کفم جا می نهد

جان ِ شیرین بر دهان می آیدم فرهادوار

هم چو شیرین در هوای خسرو از بس اشتیاق

چون همه اسبابِ عیش و کام رانی در وی است

کس نمی داند نزاری از کجا افتاده است

در عذاب ِ دوزخم بی دوست می دانم که نیست

داد خواهم خواست از بی دادِ خوبان روزِ حشر