78
شمارهٔ ۱۰۰۰
مرا جانانه ای باید که باشد غم گسارِ من
میانِ نازکش باشد همه شب در کنارِ من
چه خوش باشد دل آرامی که چون از خواب برخیزد
به غمزه چشمِ مستِ او کند دفعِ خمار من
اگر باشد قیامت باشد اللّهمَّ ارزُقنا
همین از بخت و دولت چشم دارد انتظارِ من
ندارم هیچ باقی در جهان جز مونسِ ساقی
گزیرم نیست از یاری همین است اضطرارِ من
طمع ببریده ام الّا ز روحِ روح بخشیِ می
که هم او زنده می دارد دلِ امّیدوارِ من
جوانی رفت و در پیری به حسرت باز می گویم
دریغا روزگارِ من دریغا روزگارِ من
همین دردِ دلی و زاریی و مختصر نامی
دگر چیزی نمی دانم که ماند یادگارِ من
عجب دارم اگر رونق پذیرد باز بازارم
چو بر هم زد به کلّی شحنه ی تقدیر کارِ من
سر انگشتِ پشیمانی گزیدن سود کی دارد؟
چو بیرون شد زمامِ دل ز دستِ اختیارِ من
ز فرطِ تشنگی دارم دلی پر آتش حسرت
که خرسندی نمی آرد حدیثِ آب دارِ من
سخن جز بر ولا گفتن نزاری مشتبه باشد
چو می گویی مگو جز بر مدارِ استیارِ من
غرض دانی چه دانم زین نصیحت حسبِ حال خود
که دُرّ عقل بیرون شد ز عِقدِ اقتدار من