یاد باد آن شب که خوش کردم شبت

کاسه ی تب خال بر می داشتم

غایبی از چشم و در گوشم بماند

یاد باد آن شب که مجلس روز کرد

هم چو پروین اشک می ریزم ز چشم

سروبستان را تفرّج می کنم

جان نخواهد برد می دانم چو روز