نیارم گرفتن عنان استوار

مرا می رباید به یک بارگی

برون می دود صیدم از قیدِ بند

چه عالم ز خود هم برون می برد

که این برق در خشک و در تر گرفت

چه پروای عیب و هنر داشتی

بدو نیک را اول و آخری

نصیب خود ادراک کن والسلام

ز کنّاس گند و ز عطار طیب

ببین چشمه ی خضر من در دوات

سکندر سیاهی پرست آمدی

ز هر حرف صد چشمه بشکافتی

توهم زین سیاهی طلب کن بیاب

اگر چشمه خواهی پی خضر پوی

ازو بازیابی نه از ترّهات