نباشد غمِ ترّهاتِ جَهول

کله سر نبیند دگر سرکلاه

چه گویم که با من که این راز گفت

نه از من که از خویشتن گفته اند

به خود بر ز خود هم چو قز می تند

کدامم کجاام کی ام چیستم

که خون شد دلِ ناز پروردِ من

دلِ خسته در لطفِ حق بسته ام

چه بردستِ من بیش و کم می رود

ملامت روان و من آگنده گوش

نگویم سخن تا نگویند گوی