گذر بودمان بر براکوهِ تون

مصاحب زهر گونه جوقی سوار

دهی بود فی الجمله پرداخته

شرابی که بر کوتلان باربود

تُهی تنگ و خیک و رهِ فارس پیش

رزی بود در باز رفتم درون

در آمد به خشتی سر پای من

خمی و چه خم آنگهی پرشراب

زدم نعره ای و برفتم ز هوش

چو دیدند حیران فروماندند

درخت از زمین و شراب از درخت

کرامات محض است کز زیر خاک

از اقبال می خواره نبود عجب

یکی گفت روزی می خواره بین

یکی گفت اگر صاحب بوستان

یکی گفت بی چاره وقت گریز

به شکرانه ی فتح بابی چنین

چو شد خنب خالی به شکرانه ای

سر خنب کردیم در حال رُست