که از سایه خود رمان بودمی

به اندوه نزدیک از انبوه دور

که آسایش از خواب و خوردم نبود

که بی بهره از آب و گل بودمی

بسی گشته ام بشنو این سرگذشت

نرفت از سرم شورِ شیرین هنوز

که هم پای مردست و هم دستگیر

نمودار طبع نوآموز من

شب و روز خالی نبودم ز وی

که بی او نفس برنیاوردمی

که ملک وجودم مسخر گرفت

تصرّف نیارست کرد اهرِمن

که بیگانه در ملک نگذاشتی

طبیعت به تدریج کرد احتمال

که بر بادم از طبع وقّاد بود

که روحم ازو بوده در پیکرست