زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کس

در زلف چون کمندش ای دل مپیچ کانجا

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می پسندی

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود

ای آفتاب خوبان می جوشد اندرونم

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

هر چند بردی آبم روی از درت نتابم

عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ