ای غایب از نظر به خدا می سپارمت

تا دامن کفن نکشم زیر پای خاک

محراب ابرویت بنما تا سحرگهی

گر بایدم شدن سوی هاروت بابلی

خواهم که پیش میرمت ای بی وفا طبیب

صد جوی آب بسته ام از دیده بر کنار

خونم بریخت وز غم عشقم خلاص داد

می گریم و مرادم از این سیل اشکبار

بارم ده از کرم سوی خود تا به سوز دل

حافظ شراب و شاهد و رندی نه وضع توست