حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

افشای راز خلوتیان خواست کرد شمع

زین آتش نهفته که در سینه من است

می خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست

آسوده بر کنار چو پرگار می شدم

آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت

خواهم شدن به کوی مغان آستین فشان

می خور که هر که آخر کار جهان بدید

بر برگ گل به خون شقایق نوشته اند

حافظ چو آب لطف ز نظم تو می چکد