ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

وقت عزیز رفت بیا تا قضا کنیم

مستم کن آن چنان که ندانم ز بیخودی

بر بوی آن که جرعه جامت به ما رسد

دل را که مرده بود حیاتی به جان رسید

زاهد غرور داشت سلامت نبرد راه

نقد دلی که بود مرا صرف باده شد

در تاب توبه چند توان سوخت همچو عود

دیگر مکن نصیحت حافظ که ره نیافت