زبان خموش ولیکن دهان پر از عربیست

بسوخت دیده ز حیرت که این چه بوالعجبیست

چراغ مصطفوی با شرار بولهبیست

که کام بخشی او را بهانه بی سببیست

مرا که مصطبه ایوان و پای خم طنبیست

که در نقاب زجاجی و پرده عنبیست

کنون که مست خرابم صلاح بی ادبیست

به گریه سحری و نیاز نیم شبیست