ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند

دیشب گله زلفش با باد همی کردم

صد باد صبا این جا با سلسله می رقصند

مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد

یا رب به که شاید گفت این نکته که در عالم

ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست

ای درد توام درمان در بستر ناکامی

در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

زین دایره مینا خونین جگرم می ده

حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد