روضه خلد برین خلوت درویشان است

گنج عزلت که طلسمات عجایب دارد

قصر فردوس که رضوانش به دربانی رفت

آن چه زر می شود از پرتو آن قلب سیاه

آن که پیشش بنهد تاج تکبر خورشید

دولتی را که نباشد غم از آسیب زوال

خسروان قبله حاجات جهانند ولی

روی مقصود که شاهان به دعا می طلبند

از کران تا به کران لشکر ظلم است ولی

ای توانگر مفروش این همه نخوت که تو را

گنج قارون که فرو می شود از قهر هنوز

حافظ ار آب حیات ازلی می خواهی

من غلام نظر آصف عهدم کو را