که من دلشده این ره نه به خود می پویم

آن چه استاد ازل گفت بگو می گویم

که از آن دست که او می کشدم می رویم

گوهری دارم و صاحب نظری می جویم

مکنم عیب کز او رنگ ریا می شویم

می سرایم به شب و وقت سحر می مویم

گو مکن عیب که من مشک ختن می بویم