بگذار تا ز شارع میخانه بگذریم

روز نخست چون دم رندی زدیم و عشق

جایی که تخت و مسند جم می رود به باد

تا بو که دست در کمر او توان زدن

واعظ مکن نصیحت شوریدگان که ما

چون صوفیان به حالت و رقصند مقتدا

از جرعه تو خاک زمین در و لعل یافت

حافظ چو ره به کنگره کاخ وصل نیست