صلاح از ما چه می جویی که مستان را صلا گفتیم

در میخانه ام بگشا که هیچ از خانقه نگشود

من از چشم تو ای ساقی خراب افتاده ام لیکن

اگر بر من نبخشایی پشیمانی خوری آخر

قدت گفتم که شمشاد است بس خجلت به بار آورد

جگر چون نافه ام خون گشت کم زینم نمی باید

تو آتش گشتی ای حافظ ولی با یار درنگرفت