بیا که قصر امل سخت سست بنیادست

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

چه گویمت که به میخانه دوش مست و خراب

که ای بلندنظر شاهباز سدره نشین

تو را ز کنگره عرش می زنند صفیر

نصیحتی کنمت یاد گیر و در عمل آر

غم جهان مخور و پند من مبر از یاد

رضا به داده بده وز جبین گره بگشای

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد

نشان عهد و وفا نیست در تبسم گل

حسد چه می بری ای سست نظم بر حافظ