که حرام است می آن جا که نه یار است ندیم

روح را صحبت ناجنس عذابیست الیم

سال ها شد که منم بر در میخانه مقیم

ای نسیم سحری یاد دهش عهد قدیم

سر برآرد ز گلم رقص کنان عظم رمیم

ظاهرا عهد فرامش نکند خلق کریم

کز دم صبح مدد یابی و انفاس نسیم

درد عاشق نشود به به مداوای حکیم

که نصیب دگران است نصاب زر و سیم

ور نه آدم نبرد صرفه ز شیطان رجیم

چه به از دولت لطف سخن و طبع سلیم