لطف ها می کنی ای خاک درت تاج سرم

که من این ظن به رقیبان تو هرگز نبرم

که دراز است ره مقصد و من نوسفرم

که فراموش مکن وقت دعای سحرم

و از سر کوی تو پرسند رفیقان خبرم

دیده دریا کنم از اشک و در او غوطه خورم

تا کند پادشه بحر دهان پرگهرم