هر گه که یاد روی تو کردم جوان شدم

بر منتهای همت خود کامران شدم

در سایه تو بلبل باغ جهان شدم

در مکتب غم تو چنین نکته دان شدم

هر چند کاین چنین شدم و آن چنان شدم

کز ساکنان درگه پیر مغان شدم

با جام می به کام دل دوستان شدم

ایمن ز شر فتنه آخرزمان شدم

بر من چو عمر می گذرد پیر از آن شدم

بازآ که من به عفو گناهت ضمان شدم