بازآی ساقیا که هواخواه خدمتم

زان جا که فیض جام سعادت فروغ توست

هر چند غرق بحر گناهم ز صد جهت

عیبم مکن به رندی و بدنامی ای حکیم

می خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار

من کز وطن سفر نگزیدم به عمر خویش

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف

دورم به صورت از در دولتسرای تو

حافظ به پیش چشم تو خواهد سپرد جان