زبان خامه ندارد سر بیان فراق

دریغ مدت عمرم که بر امید وصال

سری که بر سر گردون به فخر می سودم

چگونه باز کنم بال در هوای وصال

کنون چه چاره که در بحر غم به گردابی

بسی نماند که کشتی عمر غرقه شود

اگر به دست من افتد فراق را بکشم

رفیق خیل خیالیم و همنشین شکیب

چگونه دعوی وصلت کنم به جان که شده ست

ز سوز شوق دلم شد کباب دور از یار

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق

به پای شوق گر این ره به سر شدی حافظ