حافظ قرابه کش شد و مفتی پیاله نوش

تا دید محتسب که سبو می کشد به دوش

کردم سؤال صبحدم از پیر می فروش

درکش زبان و پرده نگه دار و می بنوش

فکری بکن که خون دل آمد ز غم به جوش

عذرم پذیر و جرم به ذیل کرم بپوش

پروانه مراد رسید ای محب خموش

نادیده هیچ دیده و نشنیده هیچ گوش

بخت جوانت از فلک پیر ژنده پوش