ای سرو ناز حسن که خوش می روی به ناز

فرخنده باد طلعت خوبت که در ازل

آن را که بوی عنبر زلف تو آرزوست

پروانه را ز شمع بود سوز دل ولی

صوفی که بی تو توبه ز می کرده بود دوش

از طعنه رقیب نگردد عیار من

دل کز طواف کعبه کویت وقوف یافت

هر دم به خون دیده چه حاجت وضو چو نیست

چون باده باز بر سر خم رفت کف زنان