نفس برآمد و کام از تو بر نمی آید

صبا به چشم من انداخت خاکی از کویش

قد بلند تو را تا به بر نمی گیرم

مگر به روی دلارای یار ما ور نی

مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید

ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا

بسم حکایت دل هست با نسیم سحر

در این خیال به سر شد زمان عمر و هنوز

ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس