بخت از دهان دوست نشانم نمی دهد

از بهر بوسه ای ز لبش جان همی دهم

مردم در این فراق و در آن پرده راه نیست

زلفش کشید باد صبا چرخ سفله بین

چندان که بر کنار چو پرگار می شدم

شکر به صبر دست دهد عاقبت ولی

گفتم روم به خواب و ببینم جمال دوست