روشنی طلعت تو ماه ندارد

گوشه ابروی توست منزل جانم

تا چه کند با رخ تو دود دل من

شوخی نرگس نگر که پیش تو بشکفت

دیدم و آن چشم دل سیه که تو داری

رطل گرانم ده ای مرید خرابات

خون خور و خامش نشین که آن دل نازک

گو برو و آستین به خون جگر شوی

نی من تنها کشم تطاول زلفت

حافظ اگر سجده تو کرد مکن عیب