آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

از سر کشته خود می گذری همچون باد

ماه خورشید نمایش ز پس پرده زلف

چشم من کرد به هر گوشه روان سیل سرشک

غمزه شوخ تو خونم به خطا می ریزد

آب حیوان اگر این است که دارد لب دوست

چشم مخمور تو دارد ز دلم قصد جگر

جان بیمار مرا نیست ز تو روی سؤال

کی کند سوی دل خسته حافظ نظری