🚩 نصرالله

هر چند که قامتِ خِضابت خون است

هنگامه ی با حُسَینِ تو اکنون است

با رمزِ تَوَکَّلتُ عَلی نَصر الله

در ضاحیه روز آخرِ صَهیون است

دکتر سید هادی محمدی

در کوچه ی آرواره ها می میرم

با ساده ترین اشاره ها می‌میرم

وا کن دَهنِ دوخته ی شعرم را

از خِنگی استعاره ها می‌میرم

ایمان دارم به وامردگیِ  سایه

و لولِ لول در زاغه ها در هم می لولند

پایِ چراغ قرمز حراج نمی‌کند

خیابان بیابانم را اخته کرده ام

چقدر زنگ ها برایت رنگ کردم

لکّه ی لکّاته ها روی مذهبت پاشیده

چه عاشقانه نشستی کنارِ شانه ی احساس

شبیه برگِ برنده برای دلخوشی تاس

شنیده ام هیجان را میان سرخی چشمت

بگو زبانه بگیرد ضریحِ قرمز گیلاس

عبای تورِ یَمانی شکوفه های چُنانی

دهان گشاده تلف شد حواس پایه ی عکاس

از آسمانِ خیالم شبانه ‌‌قهر ببارم

زمینِ نرم وجودت بهانه ها کند الماس

ای سایه ی ماورا ، قَتیلُ العَبَرات

آلاله ی نینوا ، قَتیلُ العَبَرات

ماییم و خجالت و نگاه تاریخ

قد قامتِ سَر جُدا، قَتیلُ العَبَرات

سَربندِ ارادتِ برادر عباس

فریاد ترین غیرتِ خواهر عباس

لب تشنه کنار رود دستانش ریخت

بازوی وفا، حیایِ پَرپَر عباس