که بودیم چون مغز در پوستی

که از دقتش دق کند بوعلی

ز دل ره به دل کن چو تسبیح ساز

چو صبح از گریبان برآید به جوش

نهد بر زمین پشت دست آفتاب

برش تیزبازاری موشکاف

اشارات، درسی ز ابروی او

رسیده به معراج، اشراق ازو

کزان فلسفی را بر آتش نشاند

ازو تازه، ایمان فهمیدگی

..............................

ز انشای او نقره تازگی

نمایان ادافهمی اش از ادا

برش کار درهم، کند درهمی

برآورده از جهل، علمش دمار

که هر ذره دارد به مهرش سری

بود سرمه چشم یونانیان

بود پیش حرفش الف وار، راست

ارسطو بشوید کتاب از عرق

فلاطون می اش را بود لای خم

که جویای گوهر به کان می رسد

به بالین ز اصلاحش آرد حکیم

بود محض انصاف در کار خویش

به تحسین بیجا نجنبانده لب

کند آنچه با کان کند آفتاب

به این راستی آدمی کم بود

چو او کی رسد کس به داد سخن؟

نگیرد ز کس تحفه غیر از سخن

که زال فلک بود پیشش جوان

که آمد ملک پیش ازو بر زمین

وجودش خیالی چو خال زیاد

که پیش از ازل داده دندان به باد

که می گشت موی سیاهش سفید

ازل شسته در پیش او لب ز شیر

اجل مویه بر گر خود از دیدنش

طبق زن شده فرج و بینی به هم

کمانی که دیده ست تیری ازو؟

کند جای چون دانه در زیر خاک

چو مشک، آب در پوست انداخته

گو افتادن، اندر گو افتاده است

خمیدن خمیده ست در پشت او

ز تحریک باد نفس در فغان

برای اجل، تلّه زیر خاک

چو دست لئیمان ز باد کرم

چو مشکی که خشکیده در آفتاب

ندارند اعضایش از هم خبر

که قوتش همین خوردن سال بود

غذایش همین خوردن سال و بس

ز چین، فرج بالای هم تا جبین

فروهشته بینی چو خرطوم فیل

که با آن کند بند شلوار باز

ز قاقم برش نرم تر، خارپشت

ز نقد بخیلان زمین گیرتر

زبانش ز شیر سخن، پاک دوش

همین در تنش جان گران بود و بس

ز نور نظر، دیده اش پاک بیز

اسیر بلا رعشه در پیکرش

حصار اجل را تنش خاکریز

برآرد گهی بهر آب و علف

گه از ضعف پیچان چو تار

اجل جان نبرده ز دیدار وی

کند داس ابروی او جان درو

خط چین پیشانی اش قبض روح

ز سیماب گردیدش اعضا درست

تن از کندن مو چو بادام کرد

که موی سرش بافد انگشت پا

چراغ دلش کرده روغن تمام

که آورده گویی فلک را فرود

که دیده ست انبانی از هیچ پر؟

چه به زان که باشد اجل در کفن؟

که خوابیده، بهتر کند نیزه کار

ز معنیّ باریک، باریک تر

ببالند بر خویش، یک پیرهن

ز عکس لبش چشم آیینه شور

به عالم که دیده ست سوری چنین؟

تو گویی فلک یک صدف گوهرست

که چون لاله از خاک روید چراغ

طرب را دهن مانده از خنده باز

همین است معراج عشرت، همین

ندیده چنین روز گیتی به خواب

که جایش طرب رفته در گوش ها

رود پرده گوش چادر کند

که بی پرده از لب نباید به گوش

به جز نغمه در پرده کس راه دل

ز تحریر آوازشان پیچ و تاب

که رفت آب گوهر به گرما ز جوش

جهد از بن مو عرق چون شرار

که شد آتش افشان دم سرد تیغ

چو ابروی خوبان، همه دلبری

که غاری کند کار صد اژدها

که بازی نسوزد ز کس در قمار