شنید از لب غنچه صد آفرین

به تحسین دستش دهان باز کرد

جز آواز تحسین نیاید به گوش

نگنجد ز نشو و نما در ورق

به دست دگر، میوه چیند ز شاخ

دگر دست، مزدش به خرمن نوشت

ز تحریک نبضش بلرزد قلم

جهد بر فلک ز آتش خون، شرار

که ناخن زند، نغمه اش بر جگر

که مشکش دکان بسته عطار را

که باران نریزد چنان از سحاب

کند نقش دیوار را ترزبان

شبیهش ز دستش ستاند قلم

به گردش دهد آسمان را سبق

دلیران نبینند سویش دلیر

ز پروازش اجزا نگردد درست

شود صورتش در بیابان تمام

که در سینه خصم، آبش نداد

ز مژگان تصویر بندد قلم

که بهر هیولاش جان ساخته

جبین کرده مانی تهی از سجود

درش خود در خانه مقصدست

شمردن نشاید یکی از هزار

چه دولت که این برج را در برست

مدار افق مطلع ماه و مهر

شهنشه درین برج باد آفتاب

که جنت گلش راست نه خرمنی

قلم های نخلش نگارآفرین

رطوبت به خاکش وضو ساخته

کف خاکش از لاله یاقوت ساز

نظر از تماشای سروش بلند

به آبش توان باختن عشق پاک

رطوبت، رطوبت برد زین هوا

که از شبنمش نم رسیده به نم

بلندی ز بالای سروش خجل

که لب های سبزان هندی ز پان

بود دست، بسیار بالای دست

قیامت دمد تا قیامت ز خاک

قیامت فروشد ز بالای سرو

پریشان تر از طره سنبلش

ز چشم که یا رب نظر یافته؟

بساطی فروچیده رنگین، بهار

بهشتی دگر جسته هر سو ز خواب

ز بوی گلش رنگ گیرد دماغ

شده غنچه در بیضه، مرغ چمن

که نشنیده نام خزان گوش گل

که از سایه اش می توان رنگ چید

که خلخال پا کرده از موی سر

زمرّد دهد سبزه اش را خراج

بهاری که نشنیده نام خزان

غباری ندارد هوا جز سحاب

چو برگ گل از روی هم نوبهار

که در پوست گنجد غم از بی غمی

گلش خندد، اما ندارد صدا

ز نرگس نظربازی آموخته

رطوبت فروشد به شبنم هوا

که دارد به جز لاله عیش مدام؟

که افکنده از سر شقایق کلاه

که از بوی گل شد معطر، رقم

گلی زین گلستان بود خرمی

چمن درگرفت از گل آفتاب

که چون گل دهد برگ گلبن گلاب

شکفتن بغل کرده بر غنچه باز

که افکند از شاخ مرغ آشیان

توان جای گل، دسته بستن بهار

ارم عندلیبی کند اختیار

در انشای موزونی نارون

نیابی نهالی که رضوان نکشت

کند باغبان ابر رحمت شکار

ز موزونی نارون، سرو داغ

چو آیین جعفر، گل جعفری

خزان را پس پشت کرده بهار

چرا می رود چشم نرگس به خواب؟

کند قدسیان را گلستان ستای

بنای بهشتی بر آتش نهاد

که آن از درون شوید، این از برون

چو می، آب و آتش به هم ساخته

به آلودگی بد، چو لطف اله

می از شیشه اش کرده روشن چراغ

ز بتخانه چین برآید دمار

تجردپرستان خلوت نشین

عجب انجمن هاست در خلوتش

بلورینه ساقان سیمینه تن

چنین آتشین باطنی کس ندید

تواند که شوید ز دل ها غبار

ز هر جوهرش آب و تاب دگر

که از چرک دنیا نشوید بدن

ز آلودگی شست یکباره دست

ولیکن ز تمکین نجنبد ز جای

کند مرمرش کار بخت سفید

ز فیضش تن خاکیان را فتوح

در آغوش یک روح، چندین بدن

گذارند بر آستانش کلاه

دل کان، به فولاد کرده تراش

چو دیده، بدن قطره ریزان در او

به صحنش مساوی غنی و فقیر

که آتش گلستان شده بر خلیل

صدف وار، فرشش ز لولوی تر