که این معموره را چشم و چراغ است

دماغ ناز سرو و گل ندارد

که پوشد از ته دل، جامه آل

که حسن پنجه خورشید را برد

هوا گو مومیایی را نگه دار

شکسته شیشه بی اعتدالی

که از سروش قیمات ها بلندست

ازین گلزار بادا چشم بد دور