از غم نمی خورد دل اهل جنون شکست

تا حرف ناامیدی مجنون شنیده ام

زان گل که کوهکن به سر از زخم تیشه زد

در خیمه گاه شعله که داغ است نام او

پیوسته دیگران ز قدح باده می خورند

ای آنکه بر شکستن رنگم خوری دریغ

رفتی و از خمار برون رفتنت ز بزم

یک سو شکست زلف تو یک سو شکست دل

جز من که بخت نیک مرا کارساز نیست

قدسی نکرده سعی کسی در شکست ما