هرکه امشب می نمی نوشد به ما منسوب نیست

در چنین فصلی که بلبل مست و گلشن پرگل است

سرنوشتم را قضا از بس پریشان زد رقم

کام جویان رشک بر حال زلیخا می برند

در بیابان تمنا هر ندم دیوانه ایست

ابتلای عشق را مپسند جز بر جان من

نقش چشم خویش بر بال کبوتر می کشم

تا از دل خون پر بود مگذار خالی دیده را

از سر کوی تو قدسی سوی گلشن کی رود؟