داد گلبن در چمن یاد از گل افشانی مرا

راز من چون نقش پیشانی ز کس پوشیده نیست

هر طرف هنگامه ای گرم است از من همچو شمع

کی لباس من شود پیراهن فانوس چرخ

جوهر ذاتم نخواهد فیض ابر و آفتاب

کاش هر مویی مرا می بود چشم حیرتی

پیکرم را از لباس عافیت عریان مدان

تا گریبان، غنچه این باغ در دلبستگی ست

اشک یعقوبم کند دیوانه بیت الحزن

ذوق برگ سوسن از خنجر نیابم این زمان

ترک دفترخانه ام فرمود ذوق شاعری

زلف جانان نیستم قدسی چرا باید گرفت