چون سراپا همه را هست به سوداش سری

یا خیال رخ خود را پی دلها بفرست

عیش ما خوش که درین باغ تسلی شده ایم

من هم امید به شمشیر تو دارم، تا کی

کمرش برده دلم را ز میان رخ و زلف

نفسم سوخته چون لاله به دل، گریه کجاست

منشین بی نفس گرم، که در مزرع عشق

رفت چون نرگسم ایام به کوری که مرا

لای خم را چو قدح جمع کنم در ته چشم

کرده ام خاک دو عالم به سر خویش و هنوز

خار آن بادیه در دیده من باد تمام