شمارهٔ ۴۵۷
چو باد صبح گذشتم به گرد هر چمنی
برای خویش، چو کویت نیافتم وطنی
چو دست خصم زلیخا، بریده باد آن دست
که بر تنی نتواند درید پیرهنی
چو قامت تو نهالی ندیده ام موزون
به اتفاق صبا گشته ام به هر چمنی
روم به دایره مردم پریشان بخت
مگر ز موی تو بر گوش من خورد سخنی
