چو شمع امشب مرا در محفلش بار است پنداری

چمن بشکفت و از دلها خروشی برنمی آید

خیالش بی گمان امشب به خلوتخانه چشمم

ز من برگشت دل چون بخت، تا برگشت یار از من

نمی یابم ره بیرون شدن از کوی حیرانی

به شمع محفل ما آورد ایمان برهمن هم

سرشکم با زبان گویا حدیث یار می گوید

ازو دل برنمی دارد که آید شب به خواب من

نه طوفانی به جوش آمد، نه عالم در خروش آمد