بهار رفت و نچیدم گل از بر رویی

گشاده روی به هر در شدم چو آینه، لیک

از آن مقید ضعفم که در ضعیفیها

جفا کشیدن فرهاد اگر قبولت نیست

نیم به رشک ز سامان غنچه، چون من هم

ز ضعف، بر دل مجروح خود گران شده ام

هلاک مشرب آن بیدلم که چون قدسی